نوربرگرینگ؛ مشهورترین پیست جهان که ابتدا با هدف نمایش تواناییهای مهندسی و رانندههای آلمان ساخته شده بود، داستانی شنیدنی دارد. در آستانهی واردن شدن به دهمین دهه از شکل گرفتن نوربرگرینگ هستیم و این پیست هر روز شهرت بیشتری پیدا میکند. رانندهها، کارشناسها و متخصصهای رسانهها و سازمانهای معتبر جهان، طولانیترین پیست مسابقهی جهان را با عبارتهای تاثیرگذاری توصیف میکنند.
- اگر در نوربرگرینگ سریع باشی، در هر پیستی موفق میشوی.
- اگر با رانندگی در نوربرگرینگ، ترس وجودت را نگرفت، پس بهاندازهی کافی سریع نبودی.
اما در بین تمام نقل قولهای گذشته و امروز، دو نمونه اهمیت نوربرگرینگ را بهتر از همه نشان میدهند.
نیکی لائودا: هرکسی که میگوید نوربرگرینگ را دوست دارد، بخاطر این است که در این پیست با سرعت بالا و کافی رانندگی نکرده است.جکی استوارت: جهنم سبز.
نیکی لائودا که بهتازگی در سن ۷۰ سالگی از دنیا رفت، پس از تجربهی رانندگی در نوربرگرینگ و تصادفی که او را تا یک قدمی مرگ برد، بهخوبی وحشی بودن این پیست را درک کرد. جکی استوارت بهعنوان یکی از پیشگامان افزایش ایمنی خودروهای فرمول یک، پس از پیروزی در گرنپری نوربرگرینگ سال ۱۹۶۸، این پیست طولانی را به جهنمی سبز برای رانندهها توصیف کرد. نوربرگرینگ یکی از زیباترین و خطرناکترین پیستهای جهان است که در طول ۹۰ سال گذشته، باوجود تغییرات اساسی در مسیر کلی، جانِ تعدادی از رانندههای معروف جهان را هم گرفته است.
نوربرگرینگ را باید بهشت تمام علاقهمندان دنیای خودرو دانست که در یک چشم بههم زدن، به جهنمی تمامعیار تبدیل میشود. درک کردن حس لذتبخش و ترسناک این پیست، تنها با تجربهی مستقیم و رانندگی در آن بهدست میآید. در این مقاله طولانیترین پیست جهان را بهطور کامل معرفی میکنیم، از تاریخچهی طولانی نوربرگرینگ میگوییم و برنامههای ویژهی آلمانیها را برای جهنمی که بیش از ۹۰ سال برپا شده است، بررسی میکنیم.
برای رسیدن به پاسخ این سؤالها و اضافه شدن به جمع طرفداران نوربرگرینگ، با زومیت و ادامهی این مقاله همراه شوید.
معرفی نوربرگرینگ
در اعماق غرب آلمان و رشتهی کوه آیفل (Äifel) و درکنار شهر نِربورگ و قلعهی سیاه ساخته شده از بازالت، مجموعه پیستهای مسابقهای نوربرگرینگ (Nürburgring) بهمعنی «مسیر یا پیست نربورگ» جاخوش کرده است. نوربرگرینگ در حالت کلی به چهار بخش تقسیم میشود؛ مجموعهی کامل گِزماشترکه (Gesamtstrecke) با طول ۲۸/۲ کیلومتر و ۱۸۷ پیچ، بخش شمالی نوردشلایفه (Nordschleife) با طول ۲۲/۸ کیلومتر و ۱۶۰ پیچ، بخش جنوبی زودشلایفه (Südschleife) با طول ۷/۷ کیلومتر و ۲۷ پیچ و قسمت گرنپری فرمول یک. از سال ۲۰۰۳ تا امروز، مجموعهی کامل نوربرگرینگ در ۱۴ طرح مختلف برای مسابقات موتوراسپرت استفاده شده است اما مشهورترین، چالش برانگیزترین و مهمترین قسمت این پیست بزرگ، بخش شمالی یا نوردشلایفه است.
مجموعهی کامل یا گِزماشترکه تنها تا سال ۱۹۸۲ و بخش جنوبی یا زودشلایفه هم تا سال ۱۹۷۳ استفاده شدند؛ بخش شمالی هم تا سال ۱۹۸۲ دستنخورده بود اما از سال ۱۹۸۳ با حذف قسمت بتونی تخریبشده، حالا ۲۰/۸ کیلومتر طول و ۱۵۴ پیچ دارد. قسمت فرمول یک یا گرنپری اشترکه (GP-Strecke) از سال ۱۹۸۴ به نوربرگرینگ اضافه شد. بخش فرمول یک جهنم سبز تا سال ۲۰۰۱ در مسافت ۴/۵ کیلومتر با ۱۲ پیچ خلاصه میشد، اما از سال ۲۰۰۲ تا امروز، این قسمت که رکورد سریعترین زمانش در اختیار میکائیل شوماخر افسانهای بوده، ۵/۱ کیلومتر طول و ۱۶ پیچ پیدا کرده است. مجموعهی کامل نوربرگرینگ که پس از اصلاحات از سال ۱۹۸۴ بازگشایی شده است، امروز ۲۵/۹ کیلومتر طول و ۱۷۰ پیچ دارد. تغییرات نوربرگرینگ در طول دهههای گذشته تحت تأثیر موتوراسپرت و خودروسازی آلمان بوده است، اما در حال حاضر بخشهای زیر فعال هستند.
- مجموعهی کامل اصلاح شده نوربرگرینگ با طول ۲۵/۹ کیلومتر؛ بازگشایی از سال ۱۹۸۴
- بخش شمالی، نوردشلایفه با طول ۲۰/۸ کیلومتر؛ بازگشایی از سال ۱۹۸۳
- قسمت گرنپری فرمول یک با طول ۵/۱ کیلومتر؛ بازگشایی از سال ۲۰۰۱
سه طرح بالا در ترکیبهای مختلف هم ادغام میشوند تا تعداد پیستهای کوچک و بزرگ مجموعهی نوربرگرینگ به ۱۴ نمونه برسد. طولانی بودن مسیر کلی، اختلاف شیب بیش از ۳۰۰ متر و پیچهای زیاد تند و سریع از ویژگیهای منحصربهفرد جهنم سبز آلمان است؛ تنها برای آشنایی کامل با نوربرگرینگ، هر راننده باید بیش از ۱۰۰ مرتبه مسیر طاقتفرسای این جهنم را طی کند که در مقایسه با دیگر پیستها، تلاشی چند ده برابری خواهد بود. در نوربرگرینگ، هیچ پیچی مشابه دیگری نیست و با هر بار چرخش فرمان، تجربهای متفاوت روبهروی راننده قرار میگیرد؛ انواع پیچهای تند، سریع و نمونههایی که راننده نمیتواند بهدلیل اختلاف شیب شدید یا وجود درختهای جنگل، انتها و میانهاش را ببیند در جهنم سبز تراش خوردهاند.
درمقابل ویژگیهای خاص این پیست، آب و هوای آلمان هم قرار میگیرد؛ بهطور میانگین در طول سال بیش از ۲۲۰ روز در نوربرگرینگ آبوهوا بارانی و نامساعد است. در پیستی که هیچ مسیری برای جلوگیری از تصادف وجود ندارد و انحراف خودرو بهمعنی پایان است، نوربرگرینگ در باران، جهنمی سرد است. اما جالب است بدانید که در شرایط بارانی، نوربرگرینگ داوطلبان بیشتری جذب میکند و چالش بیشتر، جذابیت بیشتری بهدنبال دارد. همهی این موارد را درنظر بگیرید تا اهمیت نوربرگرینگ در شبیهسازی تمامعیار میدان کیفیتسنجی خودروها برای تولیدکنندگان درک کردنی باشد. در ادامه تاریخ کامل نوربرگرینگ را از زمان شکلگیری تا امروز بررسی میکنیم.
نوربرگرینگ؛ جسارت تاریخی آلمانیها
حدود ۱۰۰ سال پیش، خودروسازی آلمان اولین قدمهای محکمش را برای شناخته شدن در سطح جهانی برداشت. پس از جنگ جهانی اول آلمان بازهم اهداف بزرگی را، اینبار در میدانی متفاوت دنبال میکرد؛ اولین جرقههای شکل گرفتن طولانیترین پیست دنیا، بازیهای سیاسی و عزم جدی آلمانیها برای نمایش تواناییها، قدرت و غرور بود. سال ۱۹۰۷، فیات با رانندگی فلیچه ناتزارو پشت فرمان مدل Fiat 130 HP به مقام اول گرنپری کایزرپرایس آلمان (Kaiserpreis بهمعنی جایزهی امپراتور) در جادههای کوهستانی تاونوس حاشیهی فرانکفورت رسید و خودروهای اوپل، مرسدس، آیزناخ و اَدلر شکست خوردند. ولیهلم دوم که آخرین امپراتور آلمان محسوب میشد، در مورد شکست سنگین خودروهای آلمانی در خانه از تولیدکنندگان توضیح خواست.
دکتر اوتو کرویتس
خودروسازان و کارشناسهای آلمانی همگی یک پاسخ به امپراتور دادند؛ «در آلمان پیستی مناسب برای تولید و توسعهی خودرو و ارزیابی توانایی فنی محصولات در شرایط مسابقهای نیست». خودروهای آلمانی تا اواسط دههی ۱۹۲۰ تنها در جادههای عمومی آزمایش میشدند که پس از ساخته شدن پیستهای مونزا و تارگا فلوریو در ایتالیا درکنار مسیر مستقیم AVUS در برلین، زمزمههای شکلگیری پیستی بزرگ که در جهان نمونه نداشته باشد، بر سر زبانها افتاد. به دستور امپراتور مقدمات ساخت پیستی بزرگ و منحصربهفرد در اطراف شهر ادناو نزدیک رشته کوه آیفل آغاز شد؛ ایدهی اصلی نوربرگرینگ مشابه تارگا فلوریو در ایتالیا بود اما پیست آلمانیها بسیار بزرگتر، پیچیدهتر و چالش برانگیزتر طراحی میشد. درست در زمانیکه هماهنگیهای لازم برای نقاشی آسفالت در کوهها و جنگلهای آیفل در حال انجام بود، گلولهها و توپهای جنگ جهانی اول شلیک شد؛ فرایند ساخت پروژهی بزرگ آلمان به تعویق افتاد تا تمام نیروها برای جنگ بسیج شوند.
نوربرگرینگ در طول دو سال با تلاش بیش از ۲۵۰۰ نفر و هزینهی ۱۵ میلیون مارک ساخته شد
پس از جنگ جهانی اول، آلمانی کشوری شرکت خورده بود که سرمایهی اصلیاش مردم بودند؛ واحد پول آلمان ارزش پایینی داشت، درصد بیکاری بالا بود و تمام خانوادهها در وضعیت سختی زندگی میکردند. در این بین، آلمانیها هدف ساخت پیستی بزرگ درآیفل را فراموش نکرده بودند. اوایل دههی ۱۹۲۰ و تنها چند سال پس از پایان جنگ جهانی اول، دکتر اوتو کرویتس مدیر باشگاه خودروهای آلمان (ADAC) که امروز باعنوان پدر نوربرگرینگ از او یاد میکنیم، با طرحی هوشمندانه برای کاهش بیکاری و از سر گرفتن پروژهی ساخت پیست، با شهردار کُلن به توافق رسید.
ساخت و ساز نوربرگرینگ
کرویتس به شهردار کلن وعده داد که با ساختن پیست نوربرگرینگ، بسیاری از افراد منطقه مشغول بهکار خواهند شد و پس از اتمام پروژه با از برگزاری مجدد مسابقات ADAC و رونق صنعت خودروسازی، درآمد بیشتری به مردم خواهد رسید. ساخت نوربرگرینگ از ۲۷ سپتامبر سال ۱۹۲۵ میلادی (۵ مهر سال ۱۳۰۴ خورشیدی) آغاز شد؛ هانس وایدنبروک که درکنار کرویتس نقش مهمی در احیای پروژهی نوربرگرینگ داشت، طرح کلی پیست را خلق کرد. وایدنبروک نوربرگرینگ را پیستی اختصاصی درنظر داشت که تمام ویژگیهای جادههای عمومی را درکنار انواع پیچها، شیبها و پستی و بلندیها داشته باشد. بنابراین بخشی از جادههای اصلی با ترکیب طرح جدید استفاده شدند؛ درواقع بخش جنوبی نوربرگرینگ، امروز بیشتر شامل جادههای قدیمی و عمومی میشود. بیش از ۲۵۰۰ نفر در طول دو سال تلاش کردند تا نوربرگرینگ سرانجام در سال ۱۹۲۷ پس از خرج کردن نزدیک به ۱۵ میلیون مارک آلمان (معادل ۳۵ میلیون یورو) بازگشایی شد.
در سال ۱۹۲۷ نوربرگرینگ شامل بخش جنوبی برای برگزاری مسابقات کوچک و بخش شمالی بهعنوان برترین پیست جهان بود؛ بخش بسیار کوتاه ابتدایی پیست هم وجود داشت که چندان مورد استفاده نبود. بهدلیل طرح مستقل بودن جنوبی و شمالی، امکان برگزاری دو مسابقه بهصورت همزمان یا یک مسابقه در مسیر کلی نوربرگرینگ با طول ۲۸/۲ کیلومتر، ۸۴ پیچ راست و ۸۸ پیچ چپ وجود داشت. در اولین روزهای بازگشایی، نوربرگرینگ یکی از خطرناکترین پیستهای تاریخ بود؛ حاشیهی جاده یا شیب بود یا جنگل، درختها در پیچها جلوی دید راننده را میگرفتند و بخشهای متفاوت پیست گاهی خشک و گاهی خیس بود. البته جالب است بدانید که اولین رانندهی پیروز در نوربرگرینگ از شیب و شکاف حاشیهی جاده برای پییچدن سریع استفاده میکرد وبهطور میانگین در هر دور تا دو ثانیه جلوتر از دیگر رانندهها قرار میگرفت؛ پس از اینکه رانندههای بیشتری از این تکنیک استفاده کردند، شیار باریک کنار جاده پوشانده شد.
نوردشلایفه اولین بخش از نوربرگرینگ بود که در سال ۱۹۲۶ تکمیل شد و سپس ساخت بخشهای جنوبی و شیبدار به پایان رسید. نوربرگرینگ در اولین سال بازگشایی مکانی بزرگ برای تیمها، تونلی برای دسترسی به بخش پیتاستاپ، ۲۰ هزار صندلی، هتل، رستوران، برج مراقبت و اتصلات تلفن در بخش نوردشلایفه دراختیار داشت. حدود ۶ میلیون مارک از هزینهی سخت نوربرگرینگ را دولت آلمان و باقیمانده را شهرداری کلن پرداخت کردند؛ برای نامگذاری پیست مسابقهای دوستانه انجام شد که درپایان یکی از دولتمردان سابق آلمان، «نوربرگرینگ» را پیشنهاد داد.
اولین مسابقه در نوربرگرینگ
نوربرگرینگ در اولین روز بازگشایی، ۱۸ ژوئن ۱۹۲۷ میلادی (۲۷ خرداد ۱۳۰۶ خورشیدی)، میزبان مسابقهی موتورسیکلتها بود؛ در این مسابقه تونی اولمن آلمانی با موتورسیکلت ۳۵۰ سیسی ولوست (Velocette) ساخت بریتانیا به مقام اول رسید. در روز دوم، خودروها به نوربرگرینگ رسیدند و رودلف کارکسیولا آلمانی که یکی از پیچهای پیست هم به یادش نامگذاری شده است، با مرسدس بنز کمپرسور مدل اِس به پیروزی رسید. اولین گرنپری در ۱۷ ژوئیه ۱۹۲۷ میلادی (۲۵ تیر ۱۳۰۶ خورشیدی) برگزار شد که بازهم مرسدس بنز اِس اینبار با هدایت رانندهی آلمانی اوتو مِرس، به مقام اول رسید. جشن بازگشایی نوربرگرینگ خیلی زود به پایان رسید و از سال ۱۹۲۹، جدایی بخش شمالی و جنوبی پیست بهطور رسمی آغاز شد؛ مسابقات بزرگ و گرنپری در نوردشلایفه و رقابتهای موتورسیکلت در زودشلایفه. آخرین بار، لوئیس شیرون رانندهی مشهور سالهای گذشته بود که در سال ۱۹۲۹ مسیر کامل و قدیمی نوربرگرینگ را پشت فرمان بوگاتی 35C با زمان ۱۵ دقیقه و ۶ ثانیه و میانگین سرعت ۱۱۲ کیلومتربرساعت طی کرد. با آغاز دههی ۱۹۳۰ میلادی، نوربرگرینگ بهعنوان پیستی متفاوت و منحصربهفرد در جهان شناخته شد و درست در زمان اوج محبوبیت و سلطنت کامل خودروهای مرسدس بنز، جنگ جهانی دوم از راه رسید.
داستان لقب Silver Arrows خودروهای مرسدس بنز از نوربرگرینگ شروع شد
در طول دههی ۱۹۳۰ نوربرگرینگ با هر مسابقه تغییرات مثبت پیدا میکرد؛ سیمانریزی حاشیه جاده، نصب حفاظ در طول ۳۵ کیلومتر و بهبود آسفالت، اصلاحات این پیست قبل از جنگ جهانی دوم بود. موفقیت و محبوبیت بالای نوربرگرینگ، مشوق اصلی مقامات آلمانی برای حمایت از ساختوساز مجموعهها و پیستهای بیشتر مثل سولیتیودرینگ (Solitudering) در اشتوتگارت و هاکنهایمرینگ (Hockenheimring) بود. نوربرگرینگ در تاریخ موفقیتهای موتوراسپرت مرسدس بنز هم نقش بسیار مهمی دارد؛ در مسابقات سال ۱۹۳۴، وزن خودروهای مرسدس بنز حدود یک کیلوگرم بیشتر از محدودیت ۷۵۰ کیلوگرمی قوانین بود. مرسدس بنز راهی برای سازگاری با قانون محدودیت وزن پیدا کرد که امروز به یک سنت در تمام خودروهای مسابقهای و جادهای این برند تبدیل شده است.
شاید زمانیکه ایدهی اصلی نوربرگرینگ مطرح شد، حمایت مردمی زیادی از ساخت و ساز این پیست وجود نداشت؛ شاید پس از جنگ جهانی اول، آلمان یکی از بزرگترین خطرهای اقتصادی را انتخاب کرد. اما در طول ۱۰۰ سال گذشته، خودروسازی آلمان و جهنم سبز بههم گره خوردهاند و همانطور که امروز میبینیم، هم نوربرگرینگ و هم برندهای آلمانی در بالاترین سطح ممکن فعالیت میکنند. نوربرگرینگ را باید میراثی منحصربهفرد دانست که بسیاری از افراد و سازمانها دنیای خودرو موفقیتهایشان را مدیون این پیست هستند. جهنم سبز جانِ چند صد رانندهی بااستعداد را گرفت، تا اهمیت این پیست را با هزینهی بالایی به جهان نشان دهد. تاریخ و ارزش نوربرگرینگ بهقدری زیاد است که هیچکس نمیتواند آیندهی این پیست را پیشبینی کند؛ اما همه میدانیم، هر اتفاقی که بیافتد، نوربرگرینگ هیچوقت فراموش نخواهد شد. در مورد نوربرگرینگ ساعتها میتوان صحبت کرد و مقالههای بلند نوشت، اما در اینجا این مقاله رو به پایان میرسانیم و حتما دوباره به حواشی و اتفاقاتی که در این پست افتاده است رو باهم مرور میکنیم.
نظر بدهید